Κειμενο:Αντωνης Κολλιας
«Ο συνδρομητής δεν είναι διαθέσιμος» είπε η φωνή όταν κάλεσα στο κινητό τηλέφωνο τον Νίκο Καπετανάκη, το πρωί του Σαββάτου, 1η Φεβρουαρίου. Δυστυχώς, ο Νίκος δεν θα ξαναείναι διαθέσιμος. Έφυγε από τη ζωή, ήρεμα, στον ύπνο του. «Εγκατέλειψε» από καρδιά. Στα τέλη Αυγούστου θα έκλεινε τα 82 του χρόνια.
Ο Νίκος Καπετανάκης ήταν από τους 5-6 ταχύτερους οδηγούς στην Ελλάδα της χρυσής περιόδου των αγώνων, γεμάτος χιούμορ, παροιμιώδη ηρεμία, δυνατό καλόκαρδο γέλιο, απίστευτο αυτοσαρκασμό για το ύψος του, καμμία έπαρση για το εκρηκτικά γρήγορο οδήγημά του, πάντα έτοιμος να διηγηθεί γλαφυρά κάποια ιστορία από τους αγώνες. Και πάντα έτοιμος να ξεκινήσει και την πιο σοβαρή συζήτηση!
Αν και ταχύτατος δεν κέρδισε πρωταθλήματα ενώ θα μπορούσε (και εδικαιούτο) διότι, απλά, δεν τα... κυνήγησε συστηματικά! Είχε τον δικό του τρόπο προσέγγισης. Και, πάντως, ποτέ δεν το μετάνιωσε, αν και κάτι μου λέει ότι μέσα του θα ήθελε ένα πρωτάθλημα ταχύτητας. Του αρκούσε, όμως, ότι όλοι τον αντιμετώπιζαν ως πρωταθλητή.
Η παρουσία του στους αγώνες ταυτίζεται με την «Χρυσή Εποχή» τους. Εμφανίστηκε με το ξεκίνημα της εποχής αυτής και αποχώρησε στην κορύφωσή της, στα μέσα της δεκαετίας του '70. Ήταν ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος στον σύνδεσμο των οδηγών. Αργότερα ασχολήθηκε με τα διοικητικά του σπορ.
Ο Νίκος, έτρεξε σε όλα τα είδη των αγώνων, αλλά η ουσιαστική του αγάπη ήταν η ταχύτητα και το... παρακλάδι της, οι αναβάσεις, αν και είχε ξεκινήσει (1956) από τα ράλλυ (Φθινοπωρινό). Την επομένη κι όλας χρονιά θα τον δούμε στο Ράλλυ Ακρόπολις στο οποίο συμμετείχε άλλες 14 φορές.
Το Ράλλυ Μόντε Κάρλο, την «καλή» εποχή είχε ως μία από τις (συνήθως) οκτώ αφετηρίες του και την Αθήνα. Ο αγώνας ήταν πολύ της μόδας τότε, οι δε εφημερίδες αφιέρωναν κατεβατά, πολλές έστελναν... ανταποκριτές και κάθε Έλληνας οδηγός που... σεβόταν τον εαυτό του έπρεπε να ξεκινήσει τουλάχιστον ένα Μόντε. Ο Νίκος είχε ξεκινήσει σε οκτώ ! Το πιο χαρακτηριστικό, όπως έλεγε, ήταν όταν είχε πάει με τον Μηνά Βουρδουμπάκη. Ο πιο ψηλός οδηγός, σάρκαζε ο Νίκος, με τον πιο... κοντό!
Ο αυτοσαρκασμός του δεν είχε όρια! Στον τελευταίο γάμο του με την Klelia καθώς είχε Περάσει την πρώτη νεότητα, στο κάτω μέρος της πρόσκλησης έγραφε : Λίστα γάμου... φαρμακεία Τάδε και Δείνα!!! Τον τελευταίο καιρό σάρκαζε ακόμη και με τον... θάνατό του!!! Αυτός ήταν ο Νίκος Καπετανάκης.
Μικρός είχε ασχοληθεί με τον στίβο και κυρίως – δείτε σύμπτωση – τους δρόμους... ταχύτητας, με άριστες επιδόσεις! Επαγγελματικά είχε ξεκινήσει με το μάρμαρο, όπως πολλοί Κηφισιώτες και Μαρουσιώτες, έγινε κατασκευαστής ακινήτων, κάποια περίοδο ασχολήθηκε με την εμπορία σκαφών αναψυχής, μετά αυτοκινήτων. Η φιλία του με τον Μίμη Μαρκομιχελάκη, εκτός από οδηγό τού εντυπωσιακού Jaguar E Type, φαίνεται πως τον έφερε για λίγο και επαγγελματικά στον καλλιτεχνικό χώρο. Διηγείται πως κάποια στιγμή έστειλαν το αυτοκίνητο αυτό στην Αγγλία, στον Κούμπς, για περισσότερες μετατροπές και να γίνει lightweight, αλλά κάπου το αυτοκίνητο χάθηκε. Κάποιοι το έκλεψαν! Είχε προλάβει όμως, στη Ρόδο του 1965, να κερδίσει και στην πίστα και στην ανάβαση Φιλερήμου.
Στο περίφημο 3ωρο Τατόϊ της βροχής, τέλη 1968, ήταν επικεφαλής από την αρχή μέχρι τον τελευταίο γύρο, όταν εγκατέλειψε! Τότε όμως είχαν μπερδευτεί όλοι στην γραμματεία με τον κατακλυσμό. Νικητής ανακηρύχθηκε ο αξέχαστος Γιάννης Μεϊμαρίδης, αν και άλλοι υποστήριζαν ότι ο Καπετανάκης είχε κάνει έναν γύρο παραπάνω! Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του νικητή, αλλά δεν φώναζε!
Τον τελευταίο καιρό περνούσε την ημέρα του στα γνωστό ζαχαροπλαστείο του Βάρσου, στην Κηφισιά. Έλα από το... γραφείο μου, έλεγε, να δεις όλα τα γυρολόγια και θα καταλάβεις! Όμως, κι ο Γιάννης, όπως παραδεχόταν, είχε πάει άψογα.
Στους ιστορικούς αγώνες εμφανιζόταν στο τιμόνι ενός Μίνι. Έτσι, δείχνω... ψηλός, είχε πεί, όταν τον είχα ρωτήσει για την προτίμησή του αυτή!
Η σημαία τερματισμού για τον Νίκο Καπετανάκη θα πέσει την Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου, στις 4μμ, από το νεκροταφείο Κηφισιάς. Θα είμαστε όλοι εκεί...
